Nieoczywistość fabuły, niedopowiedzenia, zastępowane są obrazem, klimatem i muzyką Podtrzymują nieustanny niepokój, który towarzyszy widzowi do końca filmu.Zresztą fabuła jest niejako jak upierdliwa mucha, którą musimy znosić przy okazji delektowania się niesamowitymi widokami, pięknymi wnętrzami, wyrafinowaną architekturą, urodą ludzi, niesamowitością dramatycznej muzyki, intrygujących i nierzadko zabawnych ujęć kamery. W zasadzie to obraz opowiada historię, słowa wydają się jedynie produktem ubocznym. Od samego początku widz musi czynnie brać udział w tej zabawie, jest drażniony, zadaje sobie pytania i jest na koniec pozostawiony z wyborem interpretacji końca tej historii. Z pewnością dla sapiensów niż dla hominidów.